Regelmatig delen we inspirerende verhalen van mensen met diabetes. In aanloop naar de zomervakantie van 2020, die er misschien wel heel anders uit gaat zien dan je van te voren bedacht had, geven we je graag wat reisverhalen om bij weg te dromen. Als eerste van Koen Hutten, die besloot het hogerop te zoeken. In Nepal! Hoe hij dat met zijn diabetes aanpakte deelt hij met ons.  Op 23 juni gaan we online met elkaar in gesprek over diabetes op reis. Doe je mee?

Al jaren droomde ik ervan om de hoogste berg van de wereld te zien: de Mount Everest.

Mijn naam is Koen Hutten. Ik ben 28 jaar, gitarist van beroep en fanatiek hardloper in mijn vrije tijd en ik heb al 20 jaar diabetes type 1. Ik heb me door mijn ziekte nooit tegen laten houden en besloot om in oktober 2019 met mijn vriendin Marlot (na deze reis mijn verloofde!) de Two Passes Trek in het Everest gebied te gaan doen.

Deze trektocht vergt normaal al veel voorbereiding, maar als je diabetes hebt komt er nog wel wat bij op het to do-lijstje. Ik heb al veel (wildkampeer)trektochten gemaakt, o.a. in noord-Zweden, Italië en in de Alpen, maar een tocht in het hooggebergte van Nepal was voor mij een nieuw level.

Bij deze tocht verblijf je 10 dagen en nachten boven de 4000m, waar veel minder zuurstof is dan op zeeniveau en de nachtelijke temperaturen kunnen dalen tot -15 ⁰C (Binnen! De hooggelegen lodges zijn niet geïsoleerd, soms zit er ijs aan de binnenkant van de ramen). Vragen als: “functioneert mijn pomp überhaupt wel op deze hoogte?”, “hoe zorg ik ervoor dat mijn insuline niet bevriest en onbruikbaar wordt en wat is plan B en plan C als dit wél gebeurt?” en “hoe ga ik dit met voeding doen?” drongen zich aan mij op.

Ik heb de reis besproken met mijn internist en diabetesverpleegkundige en zo kwam ik bij Bas van de Goor terecht die in 2008 de Kilimanjaro heeft beklommen. Na veel goede tips en zelf onderzoek te doen was dit het plan:

We hadden 3 pakketten met insuline die niet mochten bevriezen. Hier zat het volgende in: Novorapid voor de pomp, pennen met langwerkende en kortwerkende insuline (voor als de pomp én de leenpomp het zouden begeven) en een glucagoninjectie waarvan we uiteraard hoopten die niet te hoeven gebruiken. Plan A was dat ik de insuline zou gebruiken uit pakket 1 dat ik op mijn lichaam droeg, want in de tas zou het kunnen bevriezen. Als plan B droeg Marlot pakket 2 op haar lichaam en als plan C lieten we pakket 3 achter in het dorpje Namche Bazar. Daar was een koelkast en als pakket 1 en 2 allebei zouden bevriezen, konden we terugvallen op pakket 3. Iedere avond stopten we de insulinepakketten, batterijen, prikmeter en leenpomp in de slaapzak zodat deze ook ’s nachts niet zouden bevriezen. Tot zover de insuline.

Voor de pomp heb ik contact gehad met Medtronic. Zij konden geen garantie geven dat de pomp zou blijven functioneren op 5500m, omdat deze nooit op die hoogte getest is. Door Bas’ ervaring wist ik dat zijn pomp niet voor problemen had gezorgd op de Kilimanjaro, dit stelde me gerust. De pomp droeg ik in een binnenzak van mijn vest, zodat het slangetje niet zou bevriezen. Met pomp- en glucosemetertoebehoren ben ik ruim gaan zitten, better safe than sorry. Vanuit het ziekenhuis had ik in deze periode tijdelijk een sensor, wat erg fijn was.

Om hypo’s op te vangen hadden we voldoende Dextro en (voor in noodgevallen) Hypiofit bij ons. Wat betreft voeding ben ik niks te kort gekomen. De maaltijden waren zeer voedzaam en gaven genoeg koolhydraten om er tegen aan te kunnen, en dat was nodig!

De tocht duurde in totaal 17 dagen. We begonnen op 2860m en geleidelijk, om zo goed mogelijk te acclimatiseren, stegen we door de Khumbu-vallei naar het Basecamp van Mount Everest op 5364m hoogte. Het was bijzonder om op deze plek te staan en je te beseffen dat voor sommigen de tocht naar de top hier pas begint!

Over het algemeen heb ik weinig problemen gehad met mijn bloedsuikers. Maar boven op de Cho La-pas (5420m), die we na een brute klim met stijgijzers en staalkabels bereikten, kreeg ik een hypo. Ondanks het omlaag zetten van mijn basaal en het bij eten was ik toch laag komen te zitten. Na wat Dextro en wat koekjes van onze gids Umesh die ons tweeën begeleidde was dit snel verholpen en konden we beginnen aan de afdaling naar de Gokyo-vallei. Een paar dagen later gingen we weer een pas over, de Renjo La-pas (5367m). Om een hypo te voorkomen had ik die dag mijn pomp nog lager gezet en meer gegeten, maar helaas kwam ik in een hyper terecht waardoor zo’n klim nog zwaarder wordt. Zo leer ik iedere dag nog bij. Het blijft (aan)passen en meten. 

Het was een indrukwekkende tocht die ik nooit zal vergeten en ik heb mezelf weer bewezen dat met goede voorbereidingen dit voor mij als type 1-patiënt gewoon kan! Als volgend doel heb ik een marathon op het programma staan. Dat zal, wederom met goede voorbereiding en hulp van de Bas van de Goor Foundation, ook zeker gaan lukken!

Praat jij mee over vakanties en reizen met diabetes op 23 juni? Koen is er ook live bij om zijn ervaringen te delen!